Το παπαδαριό (Pfaffenthum), όρο που επιλέγει να αναφέρει ο Κάντ , είναι η οργάνωση μιάς εκκλησίας,εφόσον αυτή κυβαρνάται απο φετιχισμό (Fetischdienst),η οποία απαντά παντού όπου το θεμέλιο και ο ουσιώδης καθορισμός της εκκλησίας, δεν είναι αρχές της ηθικότητας αλλά θεσπισμένες εντολές, κανόνες πίστης και έθιμα"
Η θρησκευτική ευ-φετιχ-ία προσφέρει ευτυχία απο την τήρηση θρησκευτικών παραλογικών καθηκόντων ,κοινώς θρησκόληπτης και θρησκόδοτης καθηκοντοποιίας αντί πνευματικής λογικής λατρείας που συστήνεται απο τον Λόγο της Αληθείας του Θεού. Αυτός ο ορθός λόγος,η υγιαίνουσα διδασκαλία του Χριστού ιερουργείται υπο των ιερέων του Υψίστου και όχι του υπαλληλικού παπαδαριού της θρησκευτικής αυτενέργειας των ανθρώπων. Αυτό λέγει ο Κάντ όταν στη Διένεξη των σχολών συστήνει την αναγκαία κριτική της θρησκείας από την βάσανο του ορθού λόγου που δεν είναι βέβαια η σοφία η κάτωθεν ,γεννημένη απο την ανθρώπινη έπαρση και την ελλειματική γνώση των όντων αλλά όπως εννοούσε και ο Κοραής , ο ορθός λόγος δεν είναι άλλος παρά ο Λόγος του Θεού ο εγγεγραμμένος σε καρδιές επιζητούσες την σοφία την άνωθεν,το οποίο είναι το υπέρτατο αγαθό,και ως τέτοιο δίδεται από τον Πατέρα των Φώτων από τον οποίο έρχεται πάσα δόση αγαθή και παν δώρημα τέλειο εις τους ανθρώπους της ευπροσήγορης ευδοκίας.
Ο Δημόσιος Λόγος των ειδημόνων επιστημόνων της σοφίας του Θεού,αυτοί δηλ. που διοικούνται από το θείο καθόλου του πνεύματος της αληθείας, αυτοί που έχουν επίγνωση της σοφίας του Θεού, όπως αυτή κοινοποιήθηκε στην ανθρώπινη αντιληπτικότητα από τον γεγραμμένο λόγο της Βίβλου,αυτοί είναι οι ιερουργούντες το Ευαγγέλιο και ως εκ της καλής λειτουργίας της πιστότητας και υπακοής τους γίνονται συνεργοί του Χριστού που είναι ο μόνος Αρχιερέας του Υψίστου και ως εύχρηστοι εν λόγω και έργω συνεργοί του Αρχιερέως Χριστού λαμβάνουν την διακονία να είναι ιερείς του Υψίστου Θεού Πατρός!
Αυτοί οφείλουν ως φέροντες και κατέχοντες τον λόγον της ελευθερίας του Πνεύματος να ελέγχουν και να απορρίπτουν οποιαδήποτε ανθρώπινο θρησκευτικό παρασκεύασμα που ως είδει συμβόλου πίστης αναγορεύεται ως θρησκευτικό κοσμοείδωλο χαρίζον την απατιλο-λαική φετιχι-ευτυχία! Ο λαϊκός θρησκευτισμός υπηρετείται απο το παπαδαριό που είναι ο λαϊκός πραματευτής που πουλά φτηνά προϊόντα πλατιάς λαϊκής κατανάλωσης.
Το παπαδάριον γυαλίζει και ξεσκονίζει ως δουλικό το εκάστοτε σύμβολο ανθρώπινης πιστευτικής ως μόνο εξουσιάζον καταπίστευμα... όταν δεν έχει την πίστη την αγία που εκ Θεού χαρίζεται στους πεπαιδευμένους εις την υπακοή αυτής και όχι στους απαίδευτους απειθείς της ανθρωπο-θρησκείας .
Στη δραστηριότητα των ιερέων αναφερόμενος ο Κάντ ,οι οποίοι ως μέλη της Εκκλησίας(στη Πρωσία της εποχής του:ως υπάλληλοι του κράτους) ήσαν υποχρεωμένοι ως υπάλληλοι να κηρύττουν "το σύμβολο πίστεως της Εκκλησίας ,την οποία υπηρετούν",αλλά ως ειδήμων( Gelehrte) ένας ιερέας¨έχει πλήρη ελευθερία,και μάλιστα αποτελεί επάγγελμά του (Beruf),να ανακοινώνει στο κοινό όλες τις καλοπροαίρετες και επιμελώς ελεγμένες σκέψεις του περί των σφαλμάτων σ' εκείνο το Σύμβολο πίστης και τις προτάσεις του για καλύτερη διαρρύθμιση της θρησκευτικής και εκκλησιαστικής οργάνωσης. Αυτό σημαίνει ότι ο ιερέας ο ειδήμων πρέπει και οφείλει να αγιάζει τον δημόσιο λόγο του που σημαίνει να έχει την ελευθερία να ελέγχει και να διορθώνει κάθε ατέλεια και κάθε έλλειψη από το Σύμβολο πίστης που υποστηρίζει η εκκλησία στην οποία ανήκει. Συνεπώς ο ιερέας δεν πρέπει να είναι ένας ενοριακός υπάλληλος άβουλος δούλος αλλά ένας εργάτης του Χριστού που είναι πάνω από την οποιαδήποτε εκκλησιαστική ιεραρχία. Αν προτιμάει να είναι υπάλληλος -δουλικός yiesman ενός κάποιου θρησκευτικού ιδρύματος που έχει την επωνυμία της εκκλησίας στη ταμπέλα του τότε χάνει την ιδιότητα του εργάτη του Χριστού.
Ενώ λοιπόν η ελευθερία της δημοσιότητας ισχύει και πρέπει να ισχύει για τα θρησκευτικά και ιερατικά θέματα με σκοπό την ανάδειξη του ορθολογικού τους περιεχομένου,δεν επιτρέπεται κατ' αντίστιξη, σε καμία εκκλησιαστική συνέλευση ή σένα ιδιαίτερο ιερατικό σώμα να παγιώσει το σύμβολο πίστης για την παρούσα και τις ακόλουθες γενιές..." από βιβλίο Ιμ.Καντ “ Η διένεξη των Σχολών” σελίς 26
Ο λαός, λέγει ο Κάντ, δεν θέτει τη σωτηρία του πρωτίστως στην ελευθερία, αλλά στους φυσικούς του σκοπούς, δηλ. σε αυτά τα τρία μέρη (πάντα τριάδα...θεών,ανθρώπων,σκοπών!):μετά θάνατον να είναι μακάριος(και μάλιστα δι αναβατορίου αθανασιοποιήσεως ψυχής), κατα τη διάρκεια του βίου μεταξύ άλλων ανθρώπων να έχει εγγυημένο το Δικό του (δηλ. το ιδιοκτησιακό του καθεστώς) ,και τέλος ,να έχει εγγυημένη τη φυσική απόλαυση του βίου καθ εαυτόν(δηλ. την υγεία και μακροβιότητα).
Ο λαϊκός πιστευτής της θρησκείας και όχι πιστός του θείου Λόγου ειδωλοποιεί την θρησκευτο-κοινωνική μακαριότητα εκ της απατηλής αυτοπεποίθησης! Δεν επιθυμεί την ελευθερία που προκύπτει απο την θεμελίωση της υικής πνευματικής σχέσης με τον Θεό αλλά εθελο-δουλαγωγείται στην πρόσκαιρη απόλαυση αστοχίας (αμαρτίας). Γι αυτόν τον φετιχ-ευτύχιο ιερέα του εαυτού του, η ευτυχία είναι η αυταπάτη που γεννά το απατηλό συναίσθημα της θρησκευτικότητας που ευδοκιμεί στους λατρεύοντες την αυτοπεποίθησή τους!
Η χαρά, αυτή η θεία ιδιότητα μπορεί να παραχθεί απο την εκκεχυμένη σε παιδικές αθώες καρδιές θεοπεποίθηση, όπως και η λύπη παράγεται ως φυσική συνέπεια της αυτοπεποίθησης των μεγαλοσχημόνων !
Γι αυτό και είναι η απαραίτητη η προσωπική επ-ανάσταση του πνεύματος του ανθρώπου ώστε να μη ανήκει στον κοινό επανα-στασιασμό αφρόνων σαρκικοτήτων.
Ο άνθρωπος έχει μία δυνατότητα όπως πήρε ζωή με την πνοή ζωής που ο Χριστός ενεφύσησε στους μυκτήρες του...έτσι υπάρχει και μία έτοιμη εκ του Χριστού πνευματική δύναμη που ως ύδωρ ζέον εκχεόμενο διαβρώνει και διαλύει κάθε υπέδαφος κακίας στο φρόνημα του ανθρώπου. Χρειάζεται μιά αποφασιστική έναρξη χορήγησης πνεύματος δυνάμεως θεού για να μπορούν τα μέλη να κινηθούν σε αυτόματη αγαθοποιία...τα παραλυμένα γόνατα και τα χαυνωμένα χέρια να ανορθωθούν ... Διά τούτο ανορθώσατε τας κεχαυνωμένας χείρας και τα παραλελυμένα γόνατα, και κάμετε εις τους πόδας σας ευθείας οδούς, διά να μη εκτραπή το χωλόν, αλλά μάλλον να θεραπευθή" Εβρ. 12,12-13
Χρειάζεται δηλαδή το συβάν της παλιγενεσίας να υπάρξει στη ζωή του μετανοημένου ειλικρινή ανθρώπου που αναγνωρίζοντας την κακία να τον δουλαγωγεί και να τον αλλοτριώνει ...εκζητεί την απελευθέρωση,την λύτρωση,την συγχώρηση των αμαρτιών του απο τον προς τούτο ακριβώς αποσταλέντα εκ Θεού Χριστόν, Μεσσίαν όπου εν είδει συνθήκης επί αίματος και πνεύματος Χριστού εκχωρείται εις τον άνθρωπο η δύναμη του πνεύματος της αγαθοποιίας που εκ Θεού χορηγείται εις τους ζητούντας το αγαθόν απο τον Πατέρα των Φώτων,τον δωτήρα πάσης αγαθής δόσεως.
Συνεργεί ο Θεός εις τους εκζητούντας Αυτόν δια του Μεσίτου που όρισε ως Χριστόν και Κύριον πάντων των προσερχομένων προς Αυτόν ! Έτσι λοιπόν όταν επικαλείται διαρκώς και ισοβίως ο άνθρωπος το όνομα του Χριστού ως Κυρίου του, που σημαίνει ότι υπακούει εξ αγαθής προαιρέσεως εις τον μόνο σωτήρα και Κύριό του,τότε πράγματι συναντάται ο άνθρωπος με τον εν δόξη Χριστό , τότε γίνεται το πνευματικό γεγονός της αναγέννησης , η παλιγενεσία όταν ο Χριστός αγγίζει αυτόν δια του πνεύματός Του και αποκτά ο άνθρωπος την δυναμική του πνεύματος της αγαθοποιίας. Όπως και ο Κάντ προσεγγίζει την δυναμική του πνεύματος της αγαθοποιίας λέγοντας ότι ξεκινάει ως απόφαση του ανθρώπου και δη ως "μοναδική, αμετάβλητη απόφαση ανατροπής των αξιωμάτων του πράττειν μέσω των οποίων ήταν κακός άνθρωπος"
Με άλλα λόγια μετανοεί ο άνθρωπος για το κακό που ποιεί και εκζητεί τον Χριστό,τον μόνο δυνάμενο να ζωοποιήσει/αναστήσει τις νεκρές δυνατότητες του ανθρώπου προς αγαθοποιία ήτις μόνη πρακτικά συνιστά την αγιότητα του ανθρώπου! Αναφέρω ως νεκρές τις δυνατότητες του σαρκικού ανθρώπου διότι ο άνθρωπος βιώνει την νεκροποίησή του ,με ημερομηνία λήξεως βεβαία και ακατάλυτη,λόγω της δουλαγωγού προς το κακό επιθυμίας της σαρκός του, ήτοι του διεφθαρμένου κοινωνικά-θρησκευτικά φρονήματος του απο το οποίο δεν μπορεί χωρίς τη δύναμη του Πνεύματος του Χριστού να απεξαρτηθεί.
φ.σ