 Είναι μια συνηθισμένη και αποτελεσματική μέθοδος που χρησιμοποιεί ο Διάβολος. Η ειδικότητά του είναι να μπερδεύει τα πράγματα, να θολώνει τα νερά, να σκοτίζει το μυαλό, να αποπροσανατολίζει, να δημιουργεί αμφιβολία, να αμφισβητεί, να μεγαλοποιεί τη δυσκολία, να αποδιοργανώνει, να απογοητεύει, να διαστρέφει τα πάντα και τους πάντες.
Για να πετύχει τους σκοπούς του χρησιμοποιεί πάμπολλα μέσα, π.χ. Φιλοσοφία, Επιστήμη, Πολιτική, Θρησκεία, κ. α. Όλα τα έχει στη διάθεσή του και τα χειρίζεται αριστοτεχνικά για να κρατά τους ανθρώπους κάτω από την εξουσία του, πειθήνεια όργανά του, θλιβερά υποζύγια στις ορέξεις του, ανδράποδα της αμαρτίας, του θανάτου. Προκαλεί το Θεό και μεταβάλλει το ανώτατο δημιούργημα του Θεού στη γη, τον άνθρωπο εν τιμή, σε έναν άβουλο αγνωστικιστή που πελαγοδρομεί μέσα στην αφροσύνη του.
Τι είναι Αλήθεια; τι είναι ψέμα; ποιος ξερει να μας πει; και τι σημασία έχει πλέον; ποιος ασχολείται με αυτά; όλα είναι σχετικά. Μην το ψάχνεις. Αυτή είναι η πραγματικότητα σήμερα. Μια διάχυτη απογοήτευση και αδιαφορία.
Αντίθετα σε αυτά, ο Θεός θέλει να εξυψώσει πάλι το άνθρωπο από το σκοτάδι που έχει ξεπέσει, να του ανοίξει τα μάτια, να τον φέρει στο φως, να γνωρίσει το Δημιουργό του, να μάθει την Αλήθεια και να γίνει ελεύθερος. Ο Λόγος Του, η Αγία Γραφή μας βγάζει από την πλάνη, ξεσκεπάζει την αμαρτία, μας δείχνει το κατάντημά μας, ξεθολώνει το μυαλό μας και βλέπουμε την πραγματικότητα, το θάνατο στον οποίο ο Διάβολος με τις μεθοδίες του μας έχει οδηγήσει. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει σ’ όσους τη μελετούν, τη διέξοδο από την απελπισία, την υπέροχη αγάπη του Θεού και τα εκπληκτικά σχέδιά Του για τον άνθρωπο.
Ωστόσο, εκείνοι που ελευθέρωσε ο Θεός με τη αποκάλυψη του Ευαγγελίου Του, βρίσκονται τώρα περισσότερο στο στόχαστρο του Διαβόλου, ο οποίος φυσικά δεν αποδέχεται την ήττα του, δεν εγκαταλείπει τον αγώνα του, ώστε να πλανήσει και πάλι τους εκλεκτούς του Θεού. Θα έλεγα ότι η λύσσα του εναντίον τους είναι απύθμενη. Δυστυχώς πολλές είναι οι φορές που επιτυχαίνει το σκοπό του.
Η παγίδα ότι γνωρίζουμε την Αλήθεια, εννοώντας φυσικά ορισμένες δογματικές αλήθειες, αμβλύνει την συνείδησή μας, κάνει ελαστική την ηθική μας και ανεκτική την συμπεριφορά μας. Δεν μισούμε την αμαρτία, απ’ όπου κι αν προέρχεται, δεν πονάμε, δεν κλαίμε για τον αμαρτωλό. Τον δικαιολογούμε ότι είναι κόσμος, ή δεχόμαστε χωρίς έλεγχο τις φτηνές δικαιολογίες του. Δεν καταλαβαίνουμε ότι λίγη ζύμη κάνει όλο το φύραμα ένζυμο (Α΄Κορ. 5/ε΄6), ότι ακουμπάει και μας μολύνει η αμαρτία. Δεν εννοούμε ότι όσοι χάνουν την αγαθή συνείδηση ναυαγούν στην πίστη (Α΄Τιμ. 1/α΄19). Δεν συνειδητοποιούμε ότι το θέλημα του Θεού είναι ο αγιασμός μας (Α΄Θεσ. 4/δ΄3), χωρίς τον οποίο κανείς δεν θα δει τον Κύριο (Εβρ.12/ιβ΄14).
Είναι τραγικό να βλέπεις αδελφούς να τους έχει παγιδέψει ο διάβολος, να μην μπορούν να διακρίνουν την αμαρτία, να θεωρούν όλα ίδια, “και εδώ αδελφοί και εκεί αδελφοί”, να έχουν αποκάμνει χαυνούμενοι…, “δεν αντιστάθητε έτι μέχρις αίματος, αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας” μας ξυπνάει, αν μας ξυπνάει, ο Λόγος του Θεού (Εβρ. 12/ιβ΄3,4).
Η απαίτηση του Θεού είναι μηδενική ανοχή στην αμαρτία. Αγρυπνία και προσευχή για να μη μπούμε σε πειρασμό (Ματθ. 26/κς΄41). Ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος (Ρωμ. 6/ς΄23). Τα αισθητήριά μας να είναι γυμνασμένα ώστε να διακρίνουμε το καλό από το κακό (Εβρ.5/ε΄14). Να διακρίνουμε το σώμα του Κυρίου για να μην κατακριθούμε (Α΄Κορ. 11/ια΄29). “διότι εάν διεκρίνομεν εαυτούς δεν ηθέλομεν κρίνεσθαι” Α΄Κορ. 11/ια΄31. Αμήν Κύριε!
|
