Ένα φίλμ του 1967 με τίτλο "Στον Κύριό μας με αγάπη" περιγράφει πως ένας άσημος έγχρωμος καθηγητής σε σχολείο του Λονδίνου με τους χειρότερους μαθητές ,διδάσκει όχι μαθήματα αλλά μόνο πρακτική αγάπη και κατορθώνει να τους αλλάξει ...και εκείνοι στο τέλος που πρόκειται να φύγει ο δάσκαλος, του χαρίζουν το τραγούδι της καρδιάς τους γι αυτόν που σαν φίλος στην πράξη τους δίδαξε ποιο το σωστό και ποιό το λάθος ...και σκέφτονται τι άραγε να του ανταποδώσουν σαν αντάλλαγμα …αφού ήταν τόσο μεγάλο το μάθημα που έμαθαν …
Και ναί στο τέλος βρίσκουν τι ακριβώς πρέπει να του δώσουν...τη καρδιά τους!
Και εγώ γνώρισα ένα Δάσκαλο που ήλθε μιά μέρα στο σχολείο σαν επισκέπτης να κάνει το δικό Του μάθημα...ναί ήταν πέρα απο τα σύνορα της φαντασίας μου ,ένας δάσκαλος απο το πουθενά...ένας Δάσκαλος που δεν έμοιαζε με κανένα άλλο,παράξενος δάσκαλος -έμοιαζε με ταξειδιώτη που ήλθε ξαφνικά στα μέρη μας! Είχε μιά ιδιαιτερότητα δεν καθόταν ποτέ στην έδρα…του αρεσε να στέκεται δίπλα στον καθένα μας και ήταν σαν να έκανε ιδιαίτερο στον καθένα …όλοι οι άλλοι καθηγητές εντεταλμένοι ,προφέσσορες με ύφος καρδιναλίου μπαίνανε στη τάξη,πρώτα έμπαινε η τέβεννος και μετά η σιλλουέτα τους κατευθείαν στην έδρα όπου σώριαζαν το σαρκίο τους και έβγαζαν το τεφτέρι του τρόμου …παρέδιδαν το κλασσικό,το παραδοσιακό…πως να γίνεσαι δηλαδή εξπέρ στα παπαγαλικά και αν είχες το θάρρος να διαμαρτυρηθείς ότι δεν καταλαβαίνεις,τότε σε στέλνανε στον διευθυντή με την κατηγορία του αντισυμβατικού και ανεπίδεκτου μαθήσεως…Ήταν νόμος απαράβατος αλλά και βολικός ...έπρεπε να τους κοιτάς στα μάτια και να κουνάς το κεφάλι πάνω κάτω στοχαστικά ,καταφατικά και να λες μάλιστα Κύριε καθηγητά,σε κάθε αποστροφή που σταμάταγαν να πάρουν ανάσα...
Μα αυτός ο δάσκαλος δεν έμοιαζε με κανένα της διδασκαλικής συνομοσπονδίας των...και μεις μπουμπούκια όντα,τον είχαμε του πεταματού,ως ένα τίποτα τον είχαμε έτσι όπως δεν είχε ούτε ωραίο κοστούμι ,ούτε γραβάτα είχε,ούτε έσκαγε απο περίσσεια χαρά όπως οι άλλοι ...είχε όμως ένα γαλήνιο-πράο πρόσωπο και τα λόγια Του ήταν τόσο διαφορετικά απο τα άλλων καθηγητών…Και όταν μάθαμε πως το διδασκαλικό συμβούλιο δεν τον είχαν και σε πολλή εκτίμηση και τον περιφρονούσαν ως επαρχιώτη …τότε και μεις είχαμε χάσει κάθε έλεγχο και κάναμε τα χειρότερα….Μα Εκείνος σαν να μην Τον έννοιαζε!.Εγώ όπως και οι άλλοι δεν μάθαινα γκρί,ερχόταν όμως και καθόταν δίπλα μου στο θρανίο και μου ξανάλεγε το μάθημα απ την αρχή,ήρεμα,γαλήνια,αβίαστα,ούτε με έδιωχνε ,ούτε με τιμωρούσε ...και τι του έλεγα ο άθλιος ...ασε με κάτω είμαι ελεύθερος,εγω ξέρω τι θα κάνω,δεν θέλω κανέναν,άσε με μόνο μου να κάνω ότι μου αρέσει,και μου άρεσαν τόσα πολλά... ,και τράβηξα και γω όπως όλοι τους εθνικούς αυτοδίδακτους δρόμους μου…
Εκείνος πάντα ήταν εκεί στη Τάξη,στην ώρα του ,όχι πάνω στη έδρα αλλά όπως το συνήθιζε σ'ένα τελευταίο θρανίο πίσω... με περίμενε όταν γύρισα πληγωμένος και ταλαιπωρημένος και όταν σκυφτός βάλθηκα να ψελλίσω …Κύριε σας πρόσβαλα,σας καταφρόνησα,εκμεταλλεύθηκα την καλωσύνη σας,έκανα πως δεν σας ήξερα,έπαιξα μαζί σας και σεις με περιμένατε,και σεις με συγχωρείτε,και σεις με αγκαλιάζετε....δεν μου αξίζει να μέ έχετε μαθητή σας,κάντε με σαν ένα δούλο σας ...όταν διψάτε ,να μου λέτε να σας φέρνω ένα ποτήρι νερό και όταν κάνει κρύο να τρέχω να σας φέρνω ένα φλυτζάνι τσάι και τίποτα άλλο ....δεν είμαι γω για μάθηση,δεν είμαι άξιος,ένα σκουπίδι που τόπαιξε επαίων-ποιός είμαι γω να κάθομαι στο θρανίο ενώπιόν σας,αφηστε με σε μιά γωνιά να σας κοιτώ και να σας ακούω κι αυτό μου φτάνει... αφού σας ντρόπιασα ,δεν σας έδωσα τη τιμή που έπρεπε, χάθηκα,εξαφανίστηκα μέσα στους άδειους δρόμους του κόσμου,με τα χαμηλωμένα φώτα του σκοταδιού…
Και Συ καλέ μου δάσκαλε ...ήσουν πάντα εκεί! δεν έφευγες,δεν ήσουν βιαστικός,με περίμενες όσο δεν έπαιρνε...λέγοντάς μου:"Μα γι αυτό ήλθα γι αν μη είσαι ποτέ μόνος σου,και τωρα,και αύριο και για πάντα!" Mου είπες κάποια στιγμή...Με θέλεις Φιλήμονα νάμαι Φίλος σου; Και γω αναρωτήθηκα...φίλος σας Κύριε;...μα μήπως κάνετε λάθος Κύριε,φίλος σας εγώ...αφού με ξέρετε σαν κάλπικο σεντ, τι χάλια είμαι...και τότε μου έδειξε τον ουρανό και μου είπε άκου Φιλήμωνα μέχρι αυτός ο ουρανός να μη υπαρχε,αν το θέλεις Εγώ θα είμαι φίλος Σου παντοτεινός…Θα σε φωνάζω πάντα με το μικρό σου όνομα γιατί είσαι φίλος Μου,και όποιος είναι φίλος μου ,είναι και αδελφός μου!
Το ρωτάς Κύριε; Ναι Κύριε ήλθα, τελικά δεν άργησα μιά μέρα και μιά αιωνιότητα...λίγο πριν τελειώσει η μέρα γύρισα -άφησε με νάμαι κοντά σου μοναδικέ μου Δάσκαλε …για την υπόλοιπη αιωνιότητα κοντά Σου!
To Sir with love.! A friend who tought me right from wrong ...That's a lot to learn...what,what can i give you in return?
The time has come
For closing books; and long last looks must end
And as I leave,
I know that I am leaving my best friend
A friend who taught me right from wrong,
And weak from strong -- that's a lot to learn
What -- what can I give you in return?
If you wanted the moon,
I would try to make a start... But I
Would rather you let me give my heart
To Sir, With Love
