|
Η αγία Γραφή ονομάζει όλους τους λυτρωμένους με το αίμα του Χριστού ως εκγονα Του Χριστού επειδή ακριβώς προκύπτουν απο την προσφορά της ψυχής Του εις τον θάνατο υπέρ αυτών!Αυτούς θα δει ο αναστημένος Χριστός όπως είναι γεγραμμένο στον προφ.Ησαία 53:10 "Αφού όμως δώσης την ψυχήν Αυτού προσφοράν περί αμαρτίας, θέλει ιδεί έκγονα, θέλει μακρύνει τας ημέρας αυτού, και το θέλημα του Κυρίου θέλει ευοδωθή εν τη χειρί αυτού"!
Λεξικογραφικά διαβάζουμε :"ἔκγονος, -ον (ἐκ-γίγνομαι),· I. αυτός που έχει γεννηθεί από, έχει φυτρώσει από, τινος, σε Όμηρ. II. ως ουσ., τέκνο, παιδί, είτε γιος είτε κόρη, στο ίδ.· και στον πληθ., ἔκγονοι, απόγονοι, σε Ηρόδ. ἔκγονά τινος, καρποί, γενιά, βλαστοί, απόγονοι κάποιου"απο http://www.greek-language.gr του Μεγάλου Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσαςτων H.G. Liddell & R. Scott(εκδ. Πελεκάνος 2007)
Συσχέτιση με σπόρο που σαπίζει και πεθαίνει για να βγεί έκγονο δηλ. να φυτρώσει κάτι νέο-απο το πεθαμένο σπόρο. Για αυτό και οι λυτρωμένοι του Χριστού ,οι εν λόγω και έργω πιστεύοντες εις τον Χριστό λογίζονται ως νέα γενιά,ως ζώντες -νέα κτίσματα που προέκυψαν ως συγχωρημένοι ένεκεν της θυσίας του Χριστού,του Αγίου Παιδιού του Θεού υπερ ημών των ανόμων. Αυτή είναι η έννοια του λεγομένου"συχωρεμένου" και όχι του καραμελωμένου προς άπαντας "πας αποθανών δεδικαίωται" που οι ανειδίκευτοι θρησκευτικοί ταγοί προσάρμοσαν και απώλεσαν το πνευματικό νόημα του Αποστόλου που ομιλεί περί του πιστού που ζει νενεκρωμένος ως προς την αμαρτία.
Η έννοια του συγχωρημένου είναι επι ζώντων και όχι επι τεθνεώτων.Είναι οι έχοντες τη ζωή, ό εστίν μεθερμηνευόμενον, οι έχοντες δικαίωμα ανάστασης προς ζωή αιώνια,αυτοί είναι οι ζώντες που γεννήθηκαν απο τον Θεό και όχι εκ θελήματος ανδρός καθόσον είναι γεγραμμένο: " Όσοι δε εδέχθησαν τον Χριστό, εις αυτούς έδωκεν εξουσίαν να γείνωσι τέκνα Θεού, εις τους πιστεύοντας εις το όνομα αυτού· οίτινες ουχί εξ αιμάτων ουδέ εκ θελήματος σαρκός ουδέ εκ θελήματος ανδρός, αλλ' εκ Θεού εγεννήθησαν." Ιωάν. α΄12-13)
Είναι απαραίτητη η παράθεση του παραπάνω μεθερμηνεύομενου επειδή θα ρωτούσε εύλογα κάποιος: πως ο πιστός είναι ο έχων τη ζωή, αφού σε λίγο θα πεθάνει και αυτός όπως όλοι οι άνθρωποι;Εδώ πρέπει να αποσαφηνίσουμε ότι τον θάνατο,ο ίδιος ο Κύριος τον ονομάζει ύπνο και τούτο φαίνεται καθαρά στην περίπτωση του Λαζάρου αλλά και παντού στο Ευαγγέλιο οι εν τω θανάτω αναφέρονται ως κεκοιμημένοι...άλλωστε εύστοχα οι άνθρωποι ονομάζουν το νεκροταφείο ,ως κοιμητήριο και έχουν δίκιο...Και είναι κοινώς νοούμενο,ότι ο χρόνος του ύπνου δεν γίνεται αντιληπτός απο τον κοιμώμενο!Δεν έχει αίσθηση ο κοιμώμενος του χρόνου που πέρασε,ούτε τι συνέβη γύρω του,ειδικά μάλιστα αν κοιμάται επι του χειρουργικού κρεβατίου...Ο θάνατος είναι σαν τον ύπνο μια κατάσταση αδράνειας του νου, χωρίς αντανακλαστικά, χωρίς συνείδηση-βίωση ζωής.Η μόνη διαφορά είναι ότι στον ύπνο υπάρχει αναπνοή - ενώ στον θάνατο δεν υπάρχει.
Παραθέτω κατι σχετικό απο μία μελέτη περί του ύπνου:"Η συνείδηση είναι σε αδράνεια στη διάρκεια του βαθέως ύπνου,ιδίως στην NONREM. Στους ναρκωμένους συμβαίνει το ίδιο ,όπως και στον κανονικό ύπνο , η συνείδηση της εγρήγορσης εξουδετερώνεται-όλες οι πληροφορίες που μεταδίδονταιαπο τα αισθητηριακά μας όργανα δεν μεταβιβάζονται πλέον."Το αναισθητικό θέτει εκτός λειτουργίας τη συνείδηση του ασθενή και τον μεταφέρει σε μιά κατάσταση υπνικής αφασίας,σε μιά κατάσταση όπου δεν πονάει αλλά αναπαύεται...όχι εν ειρήνη αλλά σε πλήρη αναισθησία όπου βεβαίως ούτε σκέπτεται ,και ως εκ τούτου δεν αντιλαμβάνεται την ειρήνη ή όλες τις πνευματικές-ηθικές αρετές.Το πνεύμα του είναι σε καταστολή,μη λειτουργία.
Διαβάζουμε στο βιβλίο του Ιωβ γ΄11-19" Διατί δεν απέθανον απο μήτρας;και δεν εξέπνευσα άμα εξήλθον εκ της κοιλίας;...Διότι τώρα ήθελον κοιμάσθαι και ησυχάζει, ήθελον υπνώττει,τότε ήθελον είσθαι εις ανάπαυσιν..."
Ανάπαυση και ύπνωση χαρακτηρίζει ο Ιώβ την κατάσταση του θανάτου!Ο θάνατος τελικά είναι η πιο ακραία κατάσταση απώλειας συνείδησης.Ο θάνατος προσομοιούται με τον ύπνο.
Μπορούμε να συμπεράνουμε ότι,εντος χρόνου είναι όσοι ζουν και εκτός χρόνου είναι όσοι πεθαίνουν! Ο κοιμηθείς-αποθανών δεν έχει αίσθηση του χρόνου ,μόνο όσοι ζουν αντιλαμβάνονται το πέρασμα του χρόνου.Αν αυτό είναι συμπέρασμα λογικό τότε σημαίνει ότι μετράει ο χρόνος μόνο για αυτούς που ζουν.Και αφού δεν υπάρχει χρόνος στους αποθανόντες...η αμέσως επόμενη στιγμή αίσθησης ζωής συμπίπτει με την στιγμή της ανάστασής τους!
Στην ανάσταση των νεκρών όταν οι νεκροί έλθουν πάλι στη ύπαρξη τότε θα ξαναρχίσει ο χρόνος.Τότε πάντες οι εν τοις μνημείοις θα ακούσουν την φωνή του Χριστού και οι αγαθά πράξαντες θέλουσι αναστηθεί προς ζωή αιώνια ,οι δε τα φαύλα πράξαντες εις ανάσταση κρίσεως.(Ιωάν.5:28,29) Η προπτική όμως του αιωνίου χρόνου ζωής δηλαδή της αθανασίας δεν θα είναι για όλους αλλά μόνο για τους δίκαιους που θα είναι υιοί της αναστάσεως της πρώτης,και γι αυτό ακριβώς το λόγο είναι μακάριοι-όχι μακαριστοί ή μακαριζόμενοι!
Στην ανάσταση των δικαίων ,οι δίκαιοι θα έλθουν στην ύπαρξη με δικαίωμα χάριτος προς αιώνια ζωή και απο τότε θα ξεκινήσει πάλι ο χρόνος της αιωνιότητος.Γι αυτό λογίζονται ζώντες οι πιστοί,επειδή θα ζήσουν αιώνια μέσω της πρώτης Ανάστασης των δικαίων που είναι υπόσχεση Θεού να γίνει γι αυτούς !
φ.σ
|
